Μηπως ο ενικος της ευθυτητας;
Η χρηση του πληθυντικου στην αναφορα δευτερου προσωπου,
ειναι ευρημα των τελευταιων χρονων και αποτελει λογισμικη ανασυνταξια.
Ειναι και παραλογο, οταν καποιος αναφερεται σε ενα προσωπο, να κανει χρηση πληθυντικου σαν να εχει να κανει με πολλους.
Υπαρχει λογος; Ειναι λεει...της ευγενειας. Δηλαδη;
Δηλαδη των ευγενων, του μεσαιωνα (παρακαλω).
Αυτων που δεν δουλευαν, αλλα ζουσαν με μισθους του Κρατους, που τους πληρωναν οι αλλοι, οι ποπολαροι...
Αυτοι μιλουσαν παντα με εκπροσωπους, ποτε οι ιδιοι.
Ο συνομιλητης με τον εκπροσωπο τους, γνωριζε οτι ειχε να κανει με πολλους και οχι με αυτον τον ιδιο, δηλ. με τον εναν.
Ετσι αναφερομενος σε πολλους, εκανε χρηση πληθυντικου (εσεις που...)
Ο εκπροσωπος, αν και αυτος αναφεροταν σε συναδελφο του, χρησιμοποιουσε, φυσικα, τον ιδιο αριθμο.
Αλλα και αν μιλαγε με καποιον ποπολαρο, που δεν εκπροσωπουσε κανεναν αλλον παρα μονον τον εαυτο του, τοτε αναφεροταν σε αυτον επισης με πληθυντικο ΕΙΡΩΝΙΚΑ.
Τον ειρωνευοταν. Για την διαφορα δυναμης μιας ευαριθμης ομαδας με μια αδυναμη μοναδα, οπως ο συνομιλητης τους ευγενους.
Με τον πληθυντικο, οι τυχον ευθυνες η και οι υποχρεωσεις του δεκτη διασπειρωνται,
κι ετσι ο ιδιος (ο δεκτης) αποποιειται την αναγνωριση του προσωπικου του μεριδιου.
Βγαινει αθωος προσωπικα.
Αυτος ειναι ο λογος που διατηρειται και συντηρειται ο πληθυντικος της ευγενειας.
(Σας παρακαλω στον πληθυντικο να μου μιλατε)
Με τη χρηση του ενικου, ο αποδεκτης της προτασης αισθανεται απογυμνωμενος
απεναντυ στον συνομιλητη του, στο τμημα ευθυνης που του καταλογιζει και η ενοχη του
τον αποδυναμωνει.
Απαιτει πληθυντικο για να αναλαβει δυναμεις διαμοιραζοντας ενοχες.
Επειδη βασικη Λειτουργικη Αρχη του Δ.Π. ειναι ο μαθηματικος καταμερισμος ευθυνων,
(κατι που πολλοι δεν τον θελουν), η προταση του ειναι η χρηση ενικου αριθμου οταν αφορα ενα μονο προσωπο, και η χρηση του πληθυντικου μονο σε αναφορα πολλων ατομων μαζι, πχ σε πληθος μιας πλατειας κτλ.
Η χρηση του πληθυντικου στην αναφορα δευτερου προσωπου,
ειναι ευρημα των τελευταιων χρονων και αποτελει λογισμικη ανασυνταξια.
Ειναι και παραλογο, οταν καποιος αναφερεται σε ενα προσωπο, να κανει χρηση πληθυντικου σαν να εχει να κανει με πολλους.
Υπαρχει λογος; Ειναι λεει...της ευγενειας. Δηλαδη;
Δηλαδη των ευγενων, του μεσαιωνα (παρακαλω).
Αυτων που δεν δουλευαν, αλλα ζουσαν με μισθους του Κρατους, που τους πληρωναν οι αλλοι, οι ποπολαροι...
Αυτοι μιλουσαν παντα με εκπροσωπους, ποτε οι ιδιοι.
Ο συνομιλητης με τον εκπροσωπο τους, γνωριζε οτι ειχε να κανει με πολλους και οχι με αυτον τον ιδιο, δηλ. με τον εναν.
Ετσι αναφερομενος σε πολλους, εκανε χρηση πληθυντικου (εσεις που...)
Ο εκπροσωπος, αν και αυτος αναφεροταν σε συναδελφο του, χρησιμοποιουσε, φυσικα, τον ιδιο αριθμο.
Αλλα και αν μιλαγε με καποιον ποπολαρο, που δεν εκπροσωπουσε κανεναν αλλον παρα μονον τον εαυτο του, τοτε αναφεροταν σε αυτον επισης με πληθυντικο ΕΙΡΩΝΙΚΑ.
Τον ειρωνευοταν. Για την διαφορα δυναμης μιας ευαριθμης ομαδας με μια αδυναμη μοναδα, οπως ο συνομιλητης τους ευγενους.
Με τον πληθυντικο, οι τυχον ευθυνες η και οι υποχρεωσεις του δεκτη διασπειρωνται,
κι ετσι ο ιδιος (ο δεκτης) αποποιειται την αναγνωριση του προσωπικου του μεριδιου.
Βγαινει αθωος προσωπικα.
Αυτος ειναι ο λογος που διατηρειται και συντηρειται ο πληθυντικος της ευγενειας.
(Σας παρακαλω στον πληθυντικο να μου μιλατε)
Με τη χρηση του ενικου, ο αποδεκτης της προτασης αισθανεται απογυμνωμενος
απεναντυ στον συνομιλητη του, στο τμημα ευθυνης που του καταλογιζει και η ενοχη του
τον αποδυναμωνει.
Απαιτει πληθυντικο για να αναλαβει δυναμεις διαμοιραζοντας ενοχες.
Επειδη βασικη Λειτουργικη Αρχη του Δ.Π. ειναι ο μαθηματικος καταμερισμος ευθυνων,
(κατι που πολλοι δεν τον θελουν), η προταση του ειναι η χρηση ενικου αριθμου οταν αφορα ενα μονο προσωπο, και η χρηση του πληθυντικου μονο σε αναφορα πολλων ατομων μαζι, πχ σε πληθος μιας πλατειας κτλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.